Kunst van vluchtelingen in Soest - Baarn
Deze keer is er een expositie met werk van een vijftal kunstenaars. We stellen ze aan u voor:
Olena Shestopalova vertelt over haar schilderijen: “Als ik kijk naar de schilderijen die ik in Oekraïne gemaakt heb, en die gaan over mijn huis, het landschap en de mensen daar, dan ruik ik de geuren en hoor ik hun stemmen”. De oorlog sloop aanvankelijk haar werk binnen, ongevraagd. Zij schilderde erover, omdat dat moest. Maar later werd dat te emotioneel en daarom schildert zij niet meer over de oorlog. Toen zij moest vluchten, kon ze maar weinig meenemen. Veel van haar werk bleef achter, als stille getuigen van een leven dat ze moest loslaten.
Olena wil graag weer op grote doeken schilderen – daar voelt ze zich vrij “alsof ik adem door mijn handen”. Maar zulke doeken zijn kostbaar. Toch schildert ze verder, nu bij ’t LOU-vre in Soest.. Omdat het moet. Omdat het haar taal is.
Jehad Taisan heeft lesgegeven aan de Academie voor Kunst in Damascus. Hij is sinds 2014 in Nederland en exposeerde zijn werk, toen hij in het oosten van Nederland woonde, op verschillende plekken, zoals in Doetinchem, Hummelo en Bronkhorst. Sinds 2020 woont hij in Baarn. Wat hij graag zou willen in Nederland is een welbekend kunstenaar worden met een eigen Galerij.
Jehad zegt hierover: "Mijn kunst te delen met de mensen via tentoonstellingen en middels het geven van lessen is de passie die ik heb in de kunst."
Sherwan Ismael is afkomstig uit Koerdistan in Noord-Irak en al bijna 17 jaar in Nederland, eerst in Friesland, daarna verhuisde hij met zijn gezin naar Soesterberg. Hij heeft goed contact met de mensen in Soest maar door ziekte is zijn inburgering en zijn de cursussen die hij gaf in Soest onderbroken. Hij zou graag zijn kennis aan andere mensen overbrengen en de Nederlandse taal beter leren. "Ik vind het belangrijk om een baan te vinden die ik leuk vind. Want als je doet wat je leuk vindt, hoef je nooit meer te werken. Vandaar dat ik zeg: mijn droom is mijn hobby, mijn hobby is mijn werk. Daarom doe ik dat met zo veel plezier."
Sherwan volgde een kunstopleiding aan het College of Fine Art in Mosul, maar kunst staat in zijn vaderland, waar vooral religie een dominante rol speelt, laag op de prioriteiten. Sherwan schildert vanuit zijn gevoel, dat kan in allerlei stijlen maar vaak met symbolen of thema’s uit de eigen cultuur, zoals een bloedrode kleur, de duif of de hand van Fatima. Zijn werken springen in het oog door het gebruik van vele kleuren en geometrische figuren.
Sherwan ziet zich nu als Nederlander. "We missen wel de bergen van ons land en het contact met onze familie, maar hier is het heel veilig en rustig”.
Alena Kyryllova vertel dat zij met een rugzak en een klein kind in Soest aankwam. Al haar geëxposeerde werk is in Soest geschilderd. In Oekraïne werkte zij samen met modemensen voor wie ze afbeeldingen ontwierp, bijvoorbeeld voor zijden sjaals. In Nederland besloot ze om niet terug te vallen op de situatie in Oekraïne, zij wil laten zien wat ze voelt maar dan juist het positieve. Alena: "Ik wil de kracht van vrouwen laten zien, zelfs als ze gebroken zijn zoals een geknakte bloem. Dat is in feite mijn boodschap".
Alena is opgeleid als teacher of Art en History en schildert in feite al vanaf haar kindertijd.
Toen het gezin moest vluchten, koos het voor Soest. Alena: "We waren hier al eens op vakantie geweest en hielden ervan. Omdat de Soester Duinen, het landschap ons deed denken aan de streek rond onze woonplaats Cherson. Daar is het ook vlak, met veel velden, rivieren en duinen."
Naomi Dentro exposeerde in 2024 solo in Artishock en toont nu één werk dat zij samen met Sabi uit Irak maakte: een borduurportret op zijde met door Sabi gebrande Arabische tekst. Naomi: "Sabi is geboren als oudste zoon in een Irakees gezin maar heeft zich altijd meer een vrouw gevoeld. De familie heeft deze gevoelens vanuit maatschappelijke en traditionele opvattingen door intimidatie en geweld geprobeerd tegen te gaan." Sabi is gevlucht en zit momenteel in de vluchtelingenopvang in Nederland. Naomi’s doel is dat Sabi zich tijdens en na het maken van het werk gezien voelt door de toeschouwers van het werk, mensen met een vergelijkbaar verhaal.
