Concertrecensie Jasper Blom, Wonder Years

Geslaagd concert maar minder geslaagde ode.

Op 21 juni, een tropisch warme dag, trad het trio van tenorsaxofonist Jasper Blom aan om een muzikale ode aan Stevie Wonder te brengen. Hot Club d'Artishock! Het was een vrijwel akoestisch concert: alleen de contrabas van Sean Fasciani (uit Boston) was versterkt. De Duitse drummer Felix Schlarmann liet onversterkt horen wat hij in zijn mars heeft en dat is veel! Stevie Wonder leverde de muzikale ingrediënten en receptuur maar de muzikale uitkomst leverde zelden herkenning van de bron op bij het gehoor. Stevie Wonder als inspiratiebron maar niet als imitatiebron! Het was een geslaagd concert gedragen door fantastische muzikanten maar de ode aan Stevie Wonder leek minder geslaagd. De muziek die we hoorden stond toch wel ver af van die van de bewonderde soulmuzikant. Wellicht speelde de band het ontbreken van kenmerkende toetsenbordkunsten en zangpartijen ook parten. De weg naar de bron van die onvergetelijke muziek voerde de luisteraar te vaak in een weinig toegankelijk labyrint. Met opzet liet de band niet weten welk stuk van Wonder er werd vertolkt. Er was één weggevertje: 'Golden Lady'! Dat Jasper Blom niet gezwicht is voor de verleiding om van Wonder Years een commercieel muzikaal verhaal te maken, kan niet genoeg geprezen worden. Met de nodige moeite achterhaalde het publiek vertolkingen van 'Higher Ground', 'As' en 'Knocks me off my Feet'. We hoorden veel jazz en soms funk. De stukken waren strak gecomponeerd en harmonisch welluidend. Het bewerkings procedé was steeds hetzelfde: eerst de melodielijn verklanken en dan de omspelingen en improvisaties laten horen. Hoe moeilijk moet het zijn om met contrabas en tenorsaxofoon een harmonisch concept in de steigers te zetten! Het publiek was ingenomen met de muzikale verrichtingen van de band en beschouwde het concert wellicht als een passende afsluiting van een mooi jazzseizoen van Artishock.

Michiel van Ree