Documentaire Between War and Waiting

Documentaire zorgt in Artishock voor emotionele uitspraken

De documentaire Between War and Waiting werd op 20 juni in Artishock gedraaid, op de WereldVluchtelingendag en bij binnenkomst zit de zaal redelijk vol. Op het podium twee muzikanten die vooraf aan de documentaire gaan spelen. Korosh Samadani en Wijbrand Luth, Tar speler en gitarist, vertolken prachtige stukken afkomstig uit het Middellandse Zeegebied, Midden-Oosten en Centraal-Azië. Het vriendelijk samenspel zorgde ervoor dat Korosh en Wijbrand veel applaus van het publiek kregen en het publiek ook enthopusiast mee begon te klappen.

‘122 miljoen vluchtelingen zijn 122 miljoen mensen en 122 miljoen verhalen! Zie de mens erachter!’ Zo begint Babette Bürgi, maker van de documentaire ‘Between War and Waiting’. Ze vertelt verder ’Vluchteling is een stempel, een stigma maar het zijn leraren, artsen, kunstenaars, moeder, vaders, kinderen. Mensen met een functionerend leven, die onvrijwillig alles moeten verlaten. Ze waren 'iemand', hadden een baan, een huis, een netwerk, vrienden, familie, een huis, een doel…’

De documentaire vertelt het verhaal van twee broers, Rajai en Fares, die elkaar weer zien na een jaar na hun vlucht. Iedere broer heeft een eigen verhaal over de vlucht uit Syrië. Een broer, Fares, heeft de vlucht gedeeltelijk gefilmd. De film vertelt hun vluchtverhaal, hun dromen voor de toekomst.

'Knoop in mijn maag gekregen', zei Bam van de werkgroep Tegenlicht Artishock. Dit was gelijk de inleiding voor het nagesprek.

Samer is gekomen om vragen vanuit het publiek te beantwoorden. Hij is hier in 2022 aangekomen en wacht op een verdere procedure. Hij liet zijn 3 maanden oude baby achter. De baby is nu 2,5 jaar. Samer leert Nederlands en wordt van de ene naar de een andere locatie gebracht. Hij vertelt: 'Op een dag houd ik mijn baby vast op Schiphol en dan begint mijn leven.' 

Een aantal reacties op de documentaire: 

'Als ik in Syrië was gebleven, was ik dood.’ zegt Samer.
Een vrouw uit Afghanistan zegt 'je verliest hoop, blijven betekent dood.‘

Babette Bürgi legt uit over de soms lichte toon in de documentaire: ‘als je grappen maakt wordt het wat dragelijker'.

Iedereen beleefde de documentaire op zijn eigen manier. Maar één ding is zeker: iedereen is aangedaan door de documentaire en heeft er wat over te zeggen. 

Hoe gemoedelijk de avond ook werd geopend, hoe aangedaan iedereen de zaal verliet. De documentaire Between War and Waiting uit 2015 heeft laten zien en voelen dat vluchten uit het vaderland nog steeds een actueel onderwerp is.